Maart 2017

Heyhoi daar ben ik weer!

Het is alweer 3 maanden geleden sinds de laatste blog, en jeetje, die tijd blijft maar door tikken...

Oud en nieuw in Sydney gevierd, iets wat op de bucketlist stond en ik met trots kon afstrepen, want het was ontzettend gaaf!

Toen ik eenmaal fris en fruitig, en met te weinig slaap 2017 was in gegaan, moest er weer gewerkt worden. Inmiddels woonde ik al 2 weken in het nieuwe gezin, en oh, wat voelde ik me daar thuis.
Trudi was als een moeder, en Camilla en Elizabeth als 2 zusjes.

Het was totaal anders dan Huxley en Finn. Camilla en Elizabeth zijn 7 en 12, en kon ik dus veel makkelijker meenemen naar het zwembad, de winkel, ergens een ijsje halen of wat drinken. Wat hebben we leuke dingen gedaan.

Niet alleen in het gezin wonen was super, maar ook in Newcastle zelf. Zoveel aupairs woonden hier, en samen zaten we avonden in restaurantjes, op het strand, of organiseerden we een bbq in het park. (Dit mocht gewoon hoor.)

Begin Februari verhuisde ik opnieuw naar een nieuw gezin, en zij wonen in Muswellbrook, op een kleine hobby boerderij met wat paarden.
Het 'country life' bevalt me prima, en Blake, hun zoontje is een schat.

Maar, het leven gaat niet altijd over rozen. Wat klinkt het dramatisch, maar ik ga heel eerlijk zijn.. het gaat niet zo lekker.

Ondanks de geweldige tijd in Newcastle, worstelde ik ook met heimwee.
Ik dacht zovaak aan thuis, mijn familie en vrienden, en als ik eenmaal aan thuis dacht, kon ik moeilijk me ergens anders op focusen.
'Hoe is het om thuis te komen' 'ik mis papa en mama zo' 'wil ik hier nog wel blijven'.

Toen ik naar het nieuwe gezin verhuisde, hoopte ik dat het beter zou worden. Verandering kan je soms goed doen, en er was genoeg te doen wat voor afleiding zorgde.

De heimwee werd erger en erger, en elke ochtend stond ik op, en dacht "Suck it up, het is nog maar 4 maanden."
Ik probeerde er het beste van te maken, maar als je je niet goed voelt, dan voelt het alsof weken maanden zijn.

Ik heb avonden met mama gebeld en gevraagd, wat moet ik nou doen? Ik wil niemand teleurstellen. Mezelf niet, maar ook mijn familie niet.

Mama zei: "Denk eens aan jezelf.. luister naar je eigen stemmetje, en even niet naar wat andere mensen van je willen."

Uiteindelijk heb ik dat gedaan. Toen ik een aantal weken geleden met een nierbekkenontsteking in bed belandde, en waar ik nog steeds last van heb, zei ik tegen mezelf dat het wel goed is zo.

Ik heb hier heel wat maanden doorgebracht. Veel geleerd, veel gezien, ik ben veranderd, en meer dan trots dat ik deze stap gezet heb, en de kans gegrepen heb en mijn droom waar gemaakt heb.

Over 4 weken vlieg ik terug naar Nederland, en sluit ik mijn avontuur af.
Ik had heel graag gewilt dat het anders liep, en ik tot Juli kon blijven of langer, maar het is goed zo.
Ik vind het jammer om te gaan, en afscheid te nemen van mijn families en vrienden, maar ik kijk er naar uit om thuis te komen.

Vandaag ben ik na maanden weer naar Tahlia en Simon geweest, en heb ik Huxley en Finn weer gezien. Ze zijn enorm gegroeit, en het gaat ontzettend goed met ze. Met Tahlia onze nagels gedaan, en even voelde ik me weer helemaal thuis daar.

Ik heb met vrienden afgesproken om ze nog een keer tr zien, en morgen ga ik terug naar mijn hostfamilie.

Over 2 weken ga ik een week naar Melbourne, en die week daarop vlieg ik terug naar huis.

Jammer, maar ik heb er vrede mee. Ik heb een geweldige tijd hier gehad, en herinneringen opgebouwd die niemand mij kan afpakken!