Terug van weg geweest!
Blijf op de hoogte en volg Willeke
23 Oktober 2016 | Australië, Beresfield
Daar was ik alweer!
Toen ik het met Tahlia over mijn reisblog had, en ze zei: ''You haven't done it in ages.'' Dacht ik, ja.. Ik moet weer even heel wat van me afschrijven!
Een aantal weken geleden zijn Tahlia en ik naar een waarzegster geweest. Ja, je leest het goed, een waarzegster.
In eerste instantie was ik tegen het idee om te gaan, want ik geloof er niet altijd in, en wil liever afwachten wat de toekomst mij brengt, maar toen ik hoorde dat ze heel goed was, ben ik toch gegaan.
En ik sta nog steeds versteld van alles wat ze mij vertelde.
Ik liep de kamer binnen, met niet teveel verwachtingen, en ging voor de waarzegster zitten op een stoel.
''Ik voelde zoveel energie en liefde toen je binnen kwam lopen..'' Zegt ze, en ik lach even. Ze kijkt diep in mijn ogen, en glimlacht. Na dat ik me heb voorgesteld en verteld heb waar ik vandaan kom, begint ze met het vertellen van het goede nieuws dat ik een Aussie boy ga ontmoeten. Ik begin wat te lachen en schud mijn hoofd. ''Dat kan iedereen me wijs maken..'' Denk ik.
Ze gaat verder met mijn familie. ''Je ouders missen je, ze zijn zo trots op je.. En ik voel een hele sterke band tussen jou en twee jongens.. Dat zijn je broers?'' Vraagt ze, en ik knik. ''De jongste van de twee, hij heeft een vriendin waar jij wat gemeen mee hebt.'' Zegt ze. Ik vertel dat de vriendin van mijn broer ook naar Australie is geweest, dus dat dat kan kloppen.
''Ik zie ook twee katten.. En een hond.'' Zegt ze. Ik vertel haar dat ik bij mijn vader twee katten heb, maar geen hond. ''Nee, maar je hebt de laatste tijd wel over een hond nagedacht.''
Ik bedenk me dan dat ik mijn ouders heb voorgesteld om een hondje te nemen als ik thuis kom volgend jaar. (Waar de een het mee eens was en de ander niet.)
Dan begint ze over mijn tijd in Australie.
''Als ik naar je kijk, en zo met je spreek, dan voel en zie ik heel veel emoties.. Je bent heel gelukkig hier, want er is hier iets wat je thuis niet hebt, maar ik voel ook een brok in mijn keel.. Iets wat eruit moet... Een emotie of woorden die je wil uitspreken maar je weet niet goed wat je er mee moet.'' Ik knik. ''Over een aantal maanden ga je naar huis, maar je bent niet gelukkig als je naar huis moet.. Je moet een lastige beslissing maken, en die moet je maken terwijl je hier bent, of als je al thuis bent, maar als ik daar aan denk, dan zie ik die Aussie boy weer voorbij komen.'' Zegt ze.
''Ik heb iedereen belooft thuis te komen hoor.'' Zeg ik, en ze knikt. ''Ja, maar er gaat een verandering komen in jou leven..''
Ze verteld me nog wat meer over mij, en dan is de tijd om. Ik bedank haar, en loop terug naar Tahlia. ''Als ik haar moet geloven moet ik binnenkort een verblijfsvergunning aanvragen.'' Zeg ik.
De weken na deze avond waren rustig, en hetzelfde als alle andere weken.
Vorige week hebben we met het gezin de vader van Simon opgezocht in Armidale. Na een autorit van zes uren kwamen we eindelijk aan.
En toen ik uitstapte, dacht ik dat ik beland was in the middle of nowhere.
Ik was omringt door bergen, bomen, rivieren, en later zie ik dat het bereik op mijn telefoon helemaal weg is.
''We praten veel met elkaar als we hier zijn.'' Grapt Tahlia.
Ik krijg een warm welkom van de Vader van Simon en zijn stiefmoeder. ''Welkom in Australie, welkom in de familie.''
Ik loop hun huis binnen, en voel me gelijk thuis. Een grote openhaard brand in het midden van de kamer, alles is gemaakt van hout en stenen, country muziek speelt, cowboy hoeden hangen aan de muur, en voor een paar seconden heb ik het gevoel alsof ik in Texas beland ben.
De champagne word koud gezet, hapjes worden klaargemaakt, en als we allemaal onze pyjama's aan hebben, zitten we voor de openhaard.
De volgende morgen is iedereen al vroeg op. Eerst ontbijten voor de openhaard, kleren aan, en dan naar buiten. De natuur in.
We zijn gaan picnicken bij de rivier, zijn in een klein bootje wezen varen, en hebbeen vooral heel veel plezier gehad.
Een aantal dagen geen social media, heerlijk! (Al was ik wel blij toen ik mijn internet weer terug had).
Na een treinreis van 6u, die wat minder lang leek door het oudere vrouwtje wat naast mij ging zitten, en me tijdschriften aanbood, en me volstopte met haar koekjes, kwam ik eindelijk weer thuis!
Thuis in Beresfield, want dat voelt nu als een thuis.
Toen ik het met Tahlia over mijn reisblog had, en ze zei: ''You haven't done it in ages.'' Dacht ik, ja.. Ik moet weer even heel wat van me afschrijven!
Een aantal weken geleden zijn Tahlia en ik naar een waarzegster geweest. Ja, je leest het goed, een waarzegster.
In eerste instantie was ik tegen het idee om te gaan, want ik geloof er niet altijd in, en wil liever afwachten wat de toekomst mij brengt, maar toen ik hoorde dat ze heel goed was, ben ik toch gegaan.
En ik sta nog steeds versteld van alles wat ze mij vertelde.
Ik liep de kamer binnen, met niet teveel verwachtingen, en ging voor de waarzegster zitten op een stoel.
''Ik voelde zoveel energie en liefde toen je binnen kwam lopen..'' Zegt ze, en ik lach even. Ze kijkt diep in mijn ogen, en glimlacht. Na dat ik me heb voorgesteld en verteld heb waar ik vandaan kom, begint ze met het vertellen van het goede nieuws dat ik een Aussie boy ga ontmoeten. Ik begin wat te lachen en schud mijn hoofd. ''Dat kan iedereen me wijs maken..'' Denk ik.
Ze gaat verder met mijn familie. ''Je ouders missen je, ze zijn zo trots op je.. En ik voel een hele sterke band tussen jou en twee jongens.. Dat zijn je broers?'' Vraagt ze, en ik knik. ''De jongste van de twee, hij heeft een vriendin waar jij wat gemeen mee hebt.'' Zegt ze. Ik vertel dat de vriendin van mijn broer ook naar Australie is geweest, dus dat dat kan kloppen.
''Ik zie ook twee katten.. En een hond.'' Zegt ze. Ik vertel haar dat ik bij mijn vader twee katten heb, maar geen hond. ''Nee, maar je hebt de laatste tijd wel over een hond nagedacht.''
Ik bedenk me dan dat ik mijn ouders heb voorgesteld om een hondje te nemen als ik thuis kom volgend jaar. (Waar de een het mee eens was en de ander niet.)
Dan begint ze over mijn tijd in Australie.
''Als ik naar je kijk, en zo met je spreek, dan voel en zie ik heel veel emoties.. Je bent heel gelukkig hier, want er is hier iets wat je thuis niet hebt, maar ik voel ook een brok in mijn keel.. Iets wat eruit moet... Een emotie of woorden die je wil uitspreken maar je weet niet goed wat je er mee moet.'' Ik knik. ''Over een aantal maanden ga je naar huis, maar je bent niet gelukkig als je naar huis moet.. Je moet een lastige beslissing maken, en die moet je maken terwijl je hier bent, of als je al thuis bent, maar als ik daar aan denk, dan zie ik die Aussie boy weer voorbij komen.'' Zegt ze.
''Ik heb iedereen belooft thuis te komen hoor.'' Zeg ik, en ze knikt. ''Ja, maar er gaat een verandering komen in jou leven..''
Ze verteld me nog wat meer over mij, en dan is de tijd om. Ik bedank haar, en loop terug naar Tahlia. ''Als ik haar moet geloven moet ik binnenkort een verblijfsvergunning aanvragen.'' Zeg ik.
De weken na deze avond waren rustig, en hetzelfde als alle andere weken.
Vorige week hebben we met het gezin de vader van Simon opgezocht in Armidale. Na een autorit van zes uren kwamen we eindelijk aan.
En toen ik uitstapte, dacht ik dat ik beland was in the middle of nowhere.
Ik was omringt door bergen, bomen, rivieren, en later zie ik dat het bereik op mijn telefoon helemaal weg is.
''We praten veel met elkaar als we hier zijn.'' Grapt Tahlia.
Ik krijg een warm welkom van de Vader van Simon en zijn stiefmoeder. ''Welkom in Australie, welkom in de familie.''
Ik loop hun huis binnen, en voel me gelijk thuis. Een grote openhaard brand in het midden van de kamer, alles is gemaakt van hout en stenen, country muziek speelt, cowboy hoeden hangen aan de muur, en voor een paar seconden heb ik het gevoel alsof ik in Texas beland ben.
De champagne word koud gezet, hapjes worden klaargemaakt, en als we allemaal onze pyjama's aan hebben, zitten we voor de openhaard.
De volgende morgen is iedereen al vroeg op. Eerst ontbijten voor de openhaard, kleren aan, en dan naar buiten. De natuur in.
We zijn gaan picnicken bij de rivier, zijn in een klein bootje wezen varen, en hebbeen vooral heel veel plezier gehad.
Een aantal dagen geen social media, heerlijk! (Al was ik wel blij toen ik mijn internet weer terug had).
Na een treinreis van 6u, die wat minder lang leek door het oudere vrouwtje wat naast mij ging zitten, en me tijdschriften aanbood, en me volstopte met haar koekjes, kwam ik eindelijk weer thuis!
Thuis in Beresfield, want dat voelt nu als een thuis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
