Welkom bij mij..

Al heel lang gaat het idee door mijn hoofd heen...

''Laat ik naar Australie gaan!''

Maar ja, er gaat wel meer door mijn hoofd heen. Een droom hier, een wens daar, en de bucketlist die ik ooit gemaakt heb ligt al jaren op mijn bureau naar me te staren, en elke keer weer denk ik, ''Het komt wel.''

Ik ben nu 18, word in Augustus 19, en te tijd tikt. Dit is de leeftijd dat je aan een opleiding begint, een baantje krijgt, vrienden maakt, en gaat nadenken over wat je nou eigenlijk wil. Laten we eerlijk zijn... na al die jaren studeren, stages, en opzoek gaan naar mezelf, weet ik nog steeds niet wat ik wil. Ja, ik weet wat ik wil... maar die dingen zijn onmogelijk..

Of toch niet?

Ik ben opgegroeid in een klein dorpje. Een papa, mama, twee broers die de ene dag goed op me pasten en me de andere dag wel achter het behang konden plakken.
Ik ging naar school, had een paar vriendinnen waar ik regelmatig mee speelde, maar het liefste was ik gewoon alleen. Ik kon me prima vermaken met de barbie poppen die ik had, de bak met kleurpotloden en kleurboeken, en de bibliotheek was de plek waar ik na school vaak kwam om een stapel boeken op te halen en ze een week later allemaal uitgelezen weer terug te brengen.
Het schrijven van verhalen was iets wat ik het allermooiste vond. Mijn fantasie schreef ik op papier, en schriften vol verhalen liggen nog op zolder.

Toen ik eenmaal naar de brugklas ging veranderde er veel. Ik moest huiswerk maken, goeie cijfers halen om het beste van het beste te bereiken, en voor mijn gevoel ging dat lekker.

In April 2010 gingen mijn ouders scheiden, en vanaf dat moment ging mijn motivatie van ''Ja, we gaan ervoor!'' naar ''Laat ook maar.''
Mijn moeder, broers, en ik verhuisden in September 2010 naar een huisje boven een winkel in de winkelstraat, en er veranderde veel.

4 jaar lang hebben wij daar gewoond, maar door omstandigheden moesten wij verhuizen naar een ander huisje. We kwamen terecht in een klein dorpje genaamd Jirnsum, en vanaf dat moment moest ik mijn leven daar weer een beetje opnieuw opbouwen. Mijn vrienden en werk bleven achter in Joure, en ik baalde daar ontzettend van. Afspreken was natuurlijk altijd mogelijk, maar het was niet zo dat ik even op de fiets kon stappen, en samen met ze kon zijn.
In Januari 2016 kwamen wij hier, en mijn leven ging door, maar ik voelde dat ik zelf veranderde.
Ik ging naar stage, waar ik het zo naar mijn zin had, en mij thuis voelde. Ik ging 2 dagen in de week naar school waar ik vriendinnen had, en als dat klaar was, dan ging ik naar huis, en bleef ik daar tot de Maandag ochtend weer kwam en ik weer naar stage moest.
Ik bracht veel tijd door op mijn slaapkamer, waar ik me uren kon vermaken met het luisteren naar muziek, tekenen, schrijven van verhalen waar ik mijn gevoelens in uitte, en waar ik in alle rust kon nadenken over wat ik wou.

Ik wil de wereld in. Net als een vogeltje.. je blijft in het nestje tot je groot en sterk bent, en daarna open je je vleugels en vlieg je weg..
De wereld is zo groot, waarom zou ik in een klein dorpje blijven waar ik het niet zo naar mijn zin heb, en ik mijn plekje moeilijk kan vinden? Mijn jongste broer ging samenwonen met zijn vriendin, en mijn oudste broer werd chef-kok in een restaurant, en bracht daarom veel tijd door op zijn werk of bij mijn vader die nog in Joure woonde.
Ik wilde ook weg. Maar waar naar toe? Ik had het idee om op kamers te gaan in Groningen, en daar mijn studie af te maken, maar Groningen was achteraf niet vergenoeg voor mij. Breda heb ik over nagedacht, maar dat was 'em ook niet.

In Juni kreeg ik een soort ''Breakdown'' die ik voor mezelf hield, en niet over sprak met andere mensen. Ik wou weg. Weg van alles en iedereen. IK wou niet meer naar school, niet meer werken, en niet meer in dit kleine dorp zijn waar ik weinig heb.
''Ga dan bij je vader wonen.'' Nee, ik wil helemaal weg.

Daar begon mijn reis eigenlijk.. Ik meldde me aan op een website voor Au-pairs, en al snel kreeg ik berichtjes binnen van gezinnen uit Engeland. Maar nee, daar was ik al 2x geweest, en was voor mij niet ver weg genoeg.
Mijn oog viel op een gezin uit Australie, en alles wat ze vertelden over hun gezin, sprak mij aan. Zonder er echt over na te denken stuurde ik ze een berichtje, en 2 dagen later hadden we contact via Skype.
''Dit word het!'' zei ik.

2 Juli 2016 vlieg ik naar Australie. En voor iedereen die er misschien aan denkt... nee, ik vlucht niet. Want ondanks dat ik mijn plekje moeilijk kan vinden in Jirnsum, heb ik hier ook genoeg wat ik eigenlijk niet wil achterlaten. Mijn moeder bijvoorbeeld, die er altijd voor mij is, en straks alleen nog maar mij kan troosten via Skype of Whatsapp.

Mijn broers zal ik moeten missen... en daar kijk ik het meeste tegen op. De humor die wij hebben met elkaar begrijpt niemand. Soms hoor ik meiden zeggen: ''Die broer van mij kan ik niet uitstaan.'' Nou, ik ben meer dan trots op die van mij, en onze band word met de dag sterker.

Mijn vader, die ik soms niet zo vaak zag, maar met wie ik de laatste weken zo hecht ben geworden, dat ik hem het liefst mee wil nemen naar Australie.

Mijn geweldige vriendengroep, die er altijd en overal voor iedereen is, en met wie ik kan lachen over de kleinste dingen.

Hier laat ik veel achter, maar daar in Australie krijg ik zoveel nieuwe dingen.
Een tweede familie, nieuwe vrienden, een heel nieuw leven.

''Never let the fair of striking out, keep you from playing the game.''