Vallen en weer opstaan;

Heyhoi daar ben ik weer!

Volgends mij zit ik inmiddels in week 7.. Of 6.. Ik ben het kwijt. De tijd gaat namelijk super snel! Ik maak hier ontzettend veel mee.. Niet alleen met het doen van activiteiten en familie uitjes, maar ook emotioneel.

2 weken geleden ben ik ein-de-lijk op stap geweest voor het eerst in weken..
Nou is het niet zo dat ik persé elke week op stap wil, en wil feesten.. Maar ik verlangde er naar om even een avondje/nacht door te brengen met jongeren van mijn leeftijd. Gewoon lekker praten over ons dagelijkse leven, en het heel gezellig maken.
Dat gezellig maken is zeker gelukt..
Tiffany (18) kwam langs voor een drankje, en toen we ons lekker hadden opgemaakt en veel meiden praatjes verder waren, bracht mijn hostmama ons naar Newcastle.
De clubs waren bomvol, ik leerde nog meer jongeren kennen die allemaal erg geïnteresseerd waren in waar ik vandaan kwam, en de drankjes smaakten goed.. Heel goed!

Leuke dingen maak ik mee, maar de afgelopen week ook minder leuke dingen.
Ik kreeg spontaan een griepje, en ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld.. Want wat wil je als je ziek bent? Juist, lekker thuis in bed liggen, een mama die goed op je past, en je lekker ellendig voelen.

Heimwee, en griep. Geen goeie combinatie.. Ik wou maar één ding, naar huis. Ik probeerde me flink te houden, maar mijn hostmama zag natuurlijk dat er wat aan de hand was. Dagenlang heb ik op bed gelegen, en alleen maar gehuild, in plaats van erover te praten.
Ik vind dat gewoon moeilijk.. Ik wou me niet zwak opstellen, en het zelf oplossen.. Zo ben ik altijd al geweest.

Ik heb mama gebeld op een avond, en ze vroeg; "Wat wil je? Naar huis?" Ja, maar ik kan niet zomaar naar huis. "Hier leer je van.." Gaat ze verder.. En dat klopt. Weken voordat ik hier kwam voelde ik me totaal niet lekker.. Ik wist niet wat ik wou doen met school en met werk, en eigenlijk wou ik gewoon weg. Van alles en iedereen.. Gewoon even er tussenuit. De beslissing om naar Australie te gaan was er in een paar dagen, en nog geen 2 weken later was mijn vlucht al geboekt.

Nou wil ik niet zeggen dat ik spijt heb, want dat is absoluut niet zo! Ik droom er al jaren van om In Australie te zijn.
Alleen, misschien was het verstandiger om thuis eerst alles op te lossen, en dan te vertrekken.

Als ik denk aan alles wat ik hier ga doen, en wat ik al gedaan heb, ben ik best een beetje trots op mezelf.. Want deze huismus die altijd thuis omhangt en het liefst veilig bij mama is, zit nu in Australie, wat de droom is van zoveel mensen, en ik veranderde mijn dromen in plannen!

Het internet staat vol tips 'Wat te doen tegen heimwee?, allemaal heel leuk, maar ik denk dat je uiteindelijk zelf die persoon moet zijn die het zichzelf makkelijker maakt in moeilijke situaties.

Zo ben ik begonnen met mediteren.. Ja precies, in een kleermakerzit zitten, handen op je knieën, ogen dicht, en nergens aan denken, lijkt ontzettend saai (en dat is het soms ook), maar het voelt goed!
Rust.. Een en al rust.

Schrijven.. Familie en vrienden kwamen voor mijn vertrek nog langs om afscheid te nemen, en ik heb in een aantal dagen heel wat schriftjes gekregen waar ik nou mooi alles in op kam schrijven!

Plannen maken..
War ga ik allemaal voor leuks doen het aankomende jaar? Waar wil ik heen reizen, wat wil ik zien, wie wil ik ontmoeten? Alle leuke ideeën opschrijven, en plannen.. Wanneer gaat het gebeuren?


"Wegrennen van alles helpt niet he?" Zeg ik tegen mama, en ze schud haar hoofd. "Hier leer je van Wil." En dat klopt. Hier leer ik van. Ik ga niet zomaar naar huis. Ik heb hier nog zoveel te doen. Ik zoek contact met Aupairs in Sydney, en met een meisje die daar woont voor een jaar heb ik nu contact. "Zullen we samen reizen? Naar melbourne, Brisbane, en andere plekken?" Ja, doen we!

Je valt zomaar, maar hoe sta je weer op?