--

Daar ben ik weer!

Met een nieuw verhaal, en, een toetsenbord. Besteld op Ebay, zo gaat alles 10x makkelijker, én sneller!

Ik had een tijdje geleden een heel verhaal getypt, maar dat is nooit online gekomen, omdat de wifi hier soms $^$%&%$& is.
Telefoontjes met mama lopen vaak vast, en een ''Netflix and Chill'' avondje zit er ook niet altijd in.

Het is alweer een tijdje geleden sinds ik een verhaaltje schreef. Ik wil het liefst veel vaker schrijven, en je elke dag vertellen wat ik meemaak, maar zoveel ''interessante'' dingen maak ik nog niet mee, al kan een korte update altijd wel!

Simon was vrij de week nadat ik voor het laatst geschreven had, en daarom verdeelden we samen de zorg over de kinderen.
''Wat doe jij dan in zo'n week?'' Hoor ik vaak. Nou, om heel eerlijk te zijn, niet veel. Natuurlijk help ik Simon met het avondeten, het verzorgen van Huxley en Finn, en doe ik mee aan activiteiten, maar ik vindh het ook gewoon heerlijk om me terug te trekken in mijn kamer, muziek op te zetten, wat te tekenen en schrijven, en gewoon lekker niksen en van de rust genieten. Want het is soms een drukke boel bij ons in huis.

De moeder van Simon (oma Mary) kwam een aantal dagen bij ons logeren, om tijd met ons door te brengen, en ik vind het altijd heel fijn om haar te zien en te spreken.
We organiseerden een lunch voor de opa en oma van Tahlia, en de broer van Simon kwam ook langs.
Met de opa van Tahlia heb ik altijd het meeste plezier. We kunnen uren lang praten over Nederland, Schotland, want daar komt hij vandaan, en hij verteld me graag over de reizen die hij gemaakt heeft, en wat hij allemaal vind van de wereld. Hij doet me heel erg denken aan mijn eigen opa in Nederland. Vol verhalen, vol geluk, en als hij weer weg gaat, krijg ik een dikke kus en knuffel, en zegt hij, ''Ik vind het altijd zo fijn om met een intelligente meid zoals jou te praten.''

''Hoe is het met jou en de kinderen? Zijn ze al aan je gewend?'' Ja, helemaal! Met Finn (2) heb ik nooit problemen gehad, die kwam al snel bij me toen ik hier net was. Huxley (4) had soms wel wat moeite. Natuurlijk is het voor hem ook heel apart.. Een onbekend meisje uit een ander land komt bij ons binnenstappen, woont ineens bij ons, en past op me.
Gelukkig begrijpt hij het nu helemaal. Finn kwam vaak naar me toe, ''Cuddle?'' Vraag ik dan, en dan komt ie bij me zitten. Laatst zei ik ''Cuddle?'', maar in plaats van Finn kwam Huxley bij me op schoot zitten, en dat was de eerste keer dat we knuffelden. Die kleine momentjes betekenen zoveel voor me.

Ook als we wat eten, of we zijn aan het winkelen, dan vraagt hij: ''Heb je dit in Nederland ook?'' ''Mis je jou papa en mama?'' Toen ik hem vertelde dat mijn moeder Doktersassistente is, zei hij ''Dat is handig, als je dan ziek bent, dan kan ze je beter maken.'' En toen ik vertelde dat mijn vader jarenlang met een vrachtwagen door verschillende landen heeft rondgereden, toen vormde zijn mond een 'O' vorm, en rolden zijn ogen bijna uit zijn hoofd toen ik hem foto's liet zien van zijn vrachtwagen.

Afgelopen week was Simon een aantal dagen weg met zijn werk. Tahlia en ik zijn dan alleen met de kinderen. Tahlia heeft een nieuwe baan waar ze is begonnen, en op Donderdag avond heeft ze me mee uiteten genomen als bedankje voor al mijn goeie zorg en hulp. ''Het is fijn, om thuis te komen na een lange dag van het werk, en dan zie ik je ziitten met de kinderen, huis netjes, en alles prima onder controle.''

Eigenlijk, moet ik haar bedanken. Als zij niet zo geweldig was, dan denk ik niet dat ik het hier lang had volgehouden.

Zo was er een vrijdagavond dat ik aan het skypen was met mama, en ik vertelde over mijn week, hoe ik me voel, en dat Tahlia het moeilijk heeft met haar werk, en ineens brak ik. Geen idee waar het vandaan kwam. Maar haar emoties hebben misschien veel invloed op mij, en ik gun haar het beste.. Als ik haar dan vaak verdrietig thuis zie komen uit het werk, dan doet dat wat met me.

Ik zat midden in de woonkamer, Simon en Tahlia zaten achterhuis, en ik schaamde me. ''Moet dit nou? Huilen in de woonkamer, wat als ze me horen, mijn ogen zijn rood een opgezwollen, natuurlijk zien ze dat ik heb gehuild.''
''Laat het maar zien Willeke, je moet stoppen met alles altijd maar voor jezelf houden..'' Zegt mama. Dat zegt ze al weken. Maar ik ben eigenwijs. ''Komt wel goed.'' Zijn de 3 standaard woorden die ik altijd zeg.

''Heb je een knuffel nodig?'' Ik kijk op, en zie Tahlia in de woonkamer staan. Ik knik, en ze komt naast me op de grond zitten, en slaat een arm om me heen. ''Ik laat jullie even..'' Zegt mama, en ik knik. Het beeld van mijn telefoon word zwart, en ik barst in tranen uit. ''Wat is er met je?'' Vraagt Tahlia. ''Alles.. Ik heb heimwee, ik kom 's avonds niet in slaap, en word vaak wakker, ik doe soms geen oog dicht, ik heb met je te doen, want er gebeurd zoveel bij jou op de werkvloer, het is gewoon even alles. Alles. En ik wil jou niet lastigvallen met mijn gejank, je hebt al genoeg aan je hoofd nu..'' Zeg ik.
''Lieverd, als je naar huis wil, dan moet je gaan. Je moet niet hier blijven omdat je denkt dat je moet. Maar ik wil niet dat je gaat, want wij hebben je hier nodig, en we hebben het zo gezellig. Je bent zo dapper en sterk.. Het is oké om afentoe te huilen.. Ik heb de afgelopen weken ook veel gehuild om mijn werk.. Nu kunnen we lekker samen huilen. En beloof alsjebliefd dat je bij me komt als er wat is.. Ik wil je helpen.'' Zegt ze, en ik geef haar een knuffel. ''Bedankt voor alles.'' Zeg ik. Ze is geweldig.

Sinds dat moment gaat alles beter. Kan ik makkelijker praten over mijn gevoelens, en als ik zeg dat ik even met mama ga bellen, dan vraagt ze later altijd hoe ik me voel.

Nu voel ik me weer perfect. Afentoe nog wel een dipje, maar dat is normaal. Ik leer steeds meer meiden van mijn leeftijd kennen die hetzelfde werk als mij doen, en het is heel fijn om je gevoel en ervaringen met elkaar te delen!

Ik zit hier volgende week alweer 3 maanden, maar man, wat gaat de tijd snel. Ik heb het prima naar mijn zin!

Tot de volgende keer!